Wat doet een coach voor en tijdens een WK

Wereld Kampioenschappen in Doha

ofwel hoe heet en hoe ver het was

In het verleden ging er wel eens een enkele Ilion trainer met atleet naar EK, WK en Olympische spelen.

Laurens Looije was een van de eerste Ilion atleten die zich kwalificeerde voor tal van toernooien. Daarna waren het Douwe Amels en Mirela Demireva die met hun trainer successen behaalden op diverse toernooien.

Dit jaar waren er maar liefst 3 Ilion trainers in actie op het Wereld Kampioenschap in Doha (Qatar).

Rini van Leeuwen, Marlies Larsen en Jaap van der Plaat begeleidden atleten tijdens dit WK.

Dat dit een prachtige beloning is voor het vele en harde werk dat deze trainers jaar in jaar uit verrichten mag duidelijk zijn. Maar het is ook een behoorlijke impact op het (sociale) leven van deze (bijna onbezoldigde) trainers.

In augustus blijkt dat polsstokhoogspringster Killiana Heymans zich mogelijk gaat plaatsen voor het WK in Doha. De limiet voor het polsstokhoogspringen is dan wel 4,56 meter, maar met een in juni in Keulen gesprongen hoogte van 4,51 meter staat ze bij de beste 32 springsters van de wereld en mag naar het WK.

Deze bonus voor een mooi seizoen, waarin ze 4de wordt op het EK<23 en Nederlands Kampioen, gooit echter het leven van een trainer behoorlijk in de war. Een cursus moet worden verzet, een vakantie ingekort want er moet ineens voorbereidt worden op een WK.

Half augustus staat ze op plek 28 van de IAAF ranking en de Atletiekunie gaat er van uit dat ze de laatste 32 gaat halen en informeert ons over het aan het WK voorafgaande trainingskamp in Belek (vlak bij Antalya, Turkije) om alvast te wennen aan de hete omstandigheden van Qatar.

Op 27 september (de dag van de kwalificatie van het dames polsstokhoogspringen) start het eerste blok van mijn cursus. Gelukkig kan ik de cursus verzetten naar 8 september……pfffffff. Ja maar, zegt Betty, dan moeten we de vakantie een week inkorten! Dan gaan we toch iets eerder weg, zeg ik. Nee dat kan niet. We passen op de kat van Chantal en Martijn. Tsjonge jonge jonge………..!

Om een lang verhaal kort te maken komen we dus eerder terug en vertrek ik na de cursus op 15 september naar het trainingskamp in Belek.

Het verblijf is het all inclusive resort Gloria Verde gelegen aan de kust. De trainingslocatie Gloria Sports Arena ligt er 4 km vandaan. Hier is alles wat je nodig hebt om te kunnen trainen aanwezig. Natuurlijk is er een atletiekbaan, een apart werpveld en krachtruimtes met daarnaast voor het herstel ijsbaden en sauna. Maar ook voor allerlei andere sporten zijn voorzieningen in ruime mate aanwezig. Het is een soort Papendal. Deze trainingslocatie wordt gedeeld met de Duitsers, Polen, Denen, Litouwers en de Qatarese mannen estafette ploeg.

Verblijf in een all inclusive resort houdt in dat je bij ontbijt, lunch en diner een enorme variëteit aan voedsel voor je neus krijgt. Dit is een uitdaging voor topsporters die toch wel op hun voeding moeten letten. Maar ook coaches zullen zich, willen ze hun gewicht op peil houden, een beetje in moeten houden. Gelukkig hebben we een weegschaal in het appartement………

Voor Killiana is dit WK een bonus en moeten we de vorm die na het NK enigszins is weggeëbt weer opbouwen en dat valt dus niet mee. In Zoetermeer al begonnen zetten we het trainingsprogramma door met om de dag springen. De doelstelling om bij de laatste training vlot vanuit 11 pas te kunnen springen wordt met een beetje moeite gehaald. En de 25ste september vertrekken we dan ook met een zwak positief gevoel naar Doha.

Aangekomen in Doha word ik, mee als persoonlijk coach, weer gescheiden van het team. Ik word opgehaald door Jakes van Vuuren, een Zuid Afrikaan die hier al bijna 2 jaar als coach werkzaam is. In Qatar is bijna alles wat sport bedrijft (coaches en atleten) dankzij riante vergoedingen geïmporteerd. Mijn verblijf ligt zo’n

10 km van het centrum van Doha in Barwa City, een dorpje in de woestijn.

Het leven in Qatar vindt door de warmte veelal s’avonds plaats. Het is in deze periode zo’n 40 graden en met de hoge luchtvochtigheid voelt het nog een stuk warmer aan!

De winkels en restaurants zijn dan ook tot (zeer) laat open. Ik doe pas laat boodschappen in Lulu’s de plaatselijke supermarkt en ga daarna lekker Indiaas eten met Jakes.

Met een “Uber” is het zo’n half uur naar het Ezdan hotel, waar de atleten verblijven. Het hotel is gelegen aan de Corniche, de bekende verlichte skyline van Doha.

De dag na aankomst ga ik op bezoek om mijn accreditatie op te halen in het hotel. Bijna alle landen hebben hun domicilie gevonden in dit hotel bestaande uit 4 torens met op de 4de verdieping een groot zwembad, winkels en de eetzaal.

Trainen doen we niet meer hier, een beetje loslopen en wat core stability is voldoende. De energie wordt opgespaard voor morgen.

De 27ste is het dan zo ver! De kwalificatie van het polsstokspringen voor de dames is om 16.30 uur.

Om 14.00 uur neem ik met Killiana de bus naar het Khalifa Stadion zo’n 30 minuten van het hotel. De bus wordt begeleidt door motoragenten. Bij binnenkomst wordt alles gecheckt. Rugzakken moeten door de scanner en zelf gaan we ook door een poortje.Gelukkig is de warming-up ruimte in een indoorhal voorzien van airco en een jasje aan is geen luxe. De indoorhal is groter dan onze Nederlandse hal in Apeldoorn. Deze Aspire Dome is dan ook weer een gigantisch complex waarin allerlei sporten zijn ondergebracht.De call room waar de organisatie alles controleert voordat de atleten het “veld” opgaan is zo’n kleine 10 minuten lopen in de hitte. Om de warmteschok niet te groot te maken draagt Killiana een koelvest, wanneer we om 4 uur na de warming-up naar callroom lopen.

Een polsstokkwalificatie is altijd een dingetje voor een coach. De aanlopen bevinden zich altijd in de bocht. De mat het dichtstbij de tribune ontneemt het zicht op de afzet op

de andere mat. En de plek van afzetten is belangrijke informatie bij de coaching. Dat betekent op en neer naar het hoogste punt op de tribune en weer beneden naar de baan om de atleet na de sprong te informeren. Een coach dient dus te beschikken over uithoudingsvermogen!

Killiana doet het prima met het inspringen en ook de eerste hoogte 4,20 meter wordt probleemloos gesprongen. Daarna is het echter over met de pret en moeten zij en ik toezien hoe 17 andere dames de gevraagde 4,60 meter springen. Conclusie voor volgend jaar wanneer er Olympische spelen zijn: “We hebben nog wel wat werk te verzetten!”